Rozdział trzeci

Hermionie zahuczało w uszach. Napad? Nie przypuszczała, że tak szybko wszystko się potoczy. Była bardzo przejęta.
-Harry! Ron! Połóżcie go do salonu-krzyknęła roztrzęsiona Molly. Była bardzo blada, sprawiała wrażenie osoby bardzo zmęczonej.
Hermiona pomogła zanieść Lupina do salonu. Nie wierzyła w to wszystko. Nie była nawet pewna czy wszyscy przeżyli... Tak bardzo się o nich martwiła. Zastanawiała się co było przyczyną ataku i gdzie do niego doszło, skoro na zebraniu Zakonu nikt nie wspominał o akcji. Wszystko wydawało jej się podejrzane, ale spięła się jeszcze bardziej kiedy usłyszała trzask aportacji. Zobaczyła Moody'ego, Artura Weasley'a niosącego nieprzytomną Tonks, Freda i George'a którzy lewitowali rannego Billy'ego.
-Szybko! Wszyscy do salonu- powiedziała Hermiona. Widocznie wieści o napadzie szybko się rozpowszechniły bo z kominka wylecial Dumbledore, pani Pomfrey i McGonagall. Dyrektror i Pomona odrazu zabrali za uleczanie. Głos zabrała Minerva:
-Arturze? Co się stało? Było was więcej?
-Gdy przeszukiwaliśmy biuro jednego z podejrzanych, wpadło ich z dwudziestu i musieliśmy się aportować. Tak...był z nami Draco Malfoy-odpowiedział.
Święta trójca wydała z siebie zduszone okrzyki.
-MALFOY?! To pewnie jego sprawka! Na pewno dał im znać, gdzie jesteście!- krzynkął Ron.
-Ron, nie bądź niepoważny. Sam naraził by się na niebezpieczeństwo?-odpowiedziała Hermiona z niedowierzaniem.
-Przez NIEGO Tonks i Lupin mogą się nie wybudzić a ty go jeszcze bronisz?!
W Hermionie się zagotowało. Ron i jego niewyparzony dziób! Przecież to oczywiste, że Malfoy by ich nie zdradził bo sam mógł zginąć. 
-Nikogo nie bronię! Ja tylko myślę logicznie!
-Hermiono, Ron ma rację. To mógł być On. Nie wiesz do czego zdolny jest Malfoy.-Powiedział zdenerwowany Harry.
-Wiecie co? Wasze mózgi potrzebują chyba tlenu, więc radzę wybrać się na spacer.-Warknęła Hermiona.
-O Proszę, jedna lekcja i już przybierasz charakterek Snape'a. A może ty trzymasz z nimi sojusz?-mruknął podejrzliwie Ron.
Łzy napłynęły jej do oczu. Nie pomyślałaby, że mógł posądzić ją o coś takiego. Nie wiedziała co zrobić, czuła, że zaraz się rozpłacze więc poszła bez słowa na górę. Ginny własnie weszła do pokoju, cała z krwi. Widocznie pomoc przy uzdrawianiu dała się we znaki.
-Jestem padnięta. Musiałam posłać tyle zaklęć sprawdzającyh, że chyba już sama nie wiem co...Miona, wszystko dobrze?-Spytała rudowłosa.
A ona nic. Patrzyła tępo w sufit. Bała się cokolwiek powiedzieć bo wiedziała, że głos by jej się złamał.
-Twój b-brat...posądził mnie o przynależność do śmierciożerców-wyrzuciła z siebie i się rozpłakała. Nawet nie wiedziała kiedy zasnęła a tu już dzwonił budzik! Wstała i wykonała poranne czynności. Gdy zeszła na dół, atmosfera była napięta. Przy stole siedział Moody i pani Weasley.
-Kochaniutka...-zaczęła niepewnie- zjesz coś?
-Nie mam czasu, mogłaby pani mi zapakować? Zjem w zamku-powiedziała bezbarwnie.
Pani Weasley zrobiła to błyskawicznie. Hermiona przyjęła pakunek i weszła do kominka bez słowa. Była bardzo przybita i wciąż chciało jej się płakać. Wiedziała, że Ron jest czasami podły, ale żeby powiedzieć taką rzecz? Nie spodziewała się. Gdy schodziła do lochów, usłyszała krzyki z gabinetu Snape'a.
-NIE ROZUMIESZ?! ONI NIGDY MNIE NIE ZAAKCEPTUJĄ! WEDŁUG NICH JESTEM PODŁYM ŚMIERCIOŻERCĄ!-Ryknął Malfoy.
-Przestań się wydzierać! A czego oczekiwałeś? Że będziesz pił herbatkę z Weasley'ami, pogrywając wesoło w szachy? Draco, opamiętaj się-wrzasnął Snape.
-Nic nie rozumiesz...oni są przekonani, że to JA stoję za tym wszystkim. Czuję to.
I Wyszedł. Hermiona schowała się szybko za filarem, żeby nikt jej nie zobaczył. Weszła do gabinetu.
-Dzień dobry panie profesorze.-powiedziała, nawet na niego nie patrząc. Podeszła do swojego stanowiska i zdziwiło ją to, że nie ma jej zabezpieczonego kociołka z eliksirem.-panie profesorze? Gdzie jest eliksir pieprzowy?
-Dokończyłem go za Ciebie, nie ma czasu na sprawdzanie twoich umiejętności.-warknął.- Dzisiaj dostaniesz parę ksiąg, bardzo starych i niebezpiecznych ksiąg. Musisz się z nimi zapoznać, jesli chcesz zacząć mi pomagać.
-Dobrze, panie profesorze-odpowiedziała.
Coś było nie tak. Czuł to. Przecież ta niewychowana smarkula zawsze znalazła okazję by mu zapyskować. Podszedł do regału i podał jej trzy grube księgi.
-Ile mam na to czasu?
-Myślałem, że to oczywiste.-przykmnął oczy jakby tracił cierpliwość.-będziesz je czytała tak długo aż skończysz. Rzecz jasna, zaznaczyłem Ci fragmenty, które masz przeczytać bo całość zajęłaby Ci miesiąc. Nie żeby to nie było dla Ciebie przyjemne- powiedział ze zlośliwym uśmiechem.
-Dobrze, panie profesorze.-odpowiedziała. Zaczęła czytać, robiąc notatki w międzyczasie.
No nie! Z nią jest serio coś nie tak! Przecież już dawno by się na nią wydarł! A zresztą, nie będzie się przejmował tą głupią dziewuchą. Zaczął myśleć o Draconie. Głupiec. Na co on liczył? Przecież to logiczne, że musi potrwać trochę czasu zanim wszyscy go zaakceptują, chociaż był w stu procentach pewny, że Ci kretyni Potter i Weasley nigdy go nie zaczną chociażby tolerować. Z natłokiem myśli zaczął sporządzać eliksiry pieprzowe. 
-Przepraszam...Czy mogłabym zjeść kanapkę? Jest już po szesnastej i jestem głodna.- Spytała Hermiona.
-Jesli już musisz-mruknął. Sam poczuł się bardzo głodny, więc zrobił sobie przerwę i poprosił skrzaty domowe o obiad.
-Skąd ma Pan te księgi? Są bardzo rzadkie.
-Dostałem od Dumbledore'a, kiedy zacząłem tutaj uczyć.
-Zaciekawiła mnie część o niemieckim alchemiku, który zginął podczas zbierania potrzebnych składników-wypaliła nagle.
Snape przyjrzał jej się uważnie. Nie patrzyła na niego, sprawiała wrażenie chorej.
-Granger, co Ci jest? źle się czujesz?-Spytał niecierpliwie.
-Ja? Och...nie, skądże. Czuję się znakomicie- odpowiedziała zbyt słodkim tonem.
-Mów co Ci jest, przecież widzę.
-Mała sprzeczka z chłopakami.
-Oj-zacmokał.- czyżby nasi wspaniali przyjaciele się pokłócili?-zakpił.
- To nie-jest-pana-sprawa-powiedziała przez zaciśnięte zęby zanim zdążyła się ugryźć w język-...przepraszam.
-Myślę, że na dzisiaj koniec czytania Granger-warknął wściekły.- posprzątaj i wynocha!
-Dobrze panie profesorze.
Szybko zaczęła sprzątać książki, spakowała swoje rzeczy i pozbierała kilka papierków z kanapek.
-Wyno...-zaczął Snape, ale Hermiona mu przerwała.
-Ron posądził mnie o przynależność do śmierciożerców, tylko dlatego, że obroniłam Dracona w kłótni. Dobranoc- powiedziała beznamiętnie i wyszła z sali.
Snape stanął jak wryty i patrzył w drzwi, przez które wyszła Hermiona. 

Kochani, jest mi niezmiernie miło, że jest już tyle wyświetleń na blogu! Chciałabym serdecznie podziękować Suzannie oraz Gabi za komentarze i miłe słowa. PS nie martwcie się. Akcja pomiędzy Snape'em a Hermioną jeszcze się nie rozkręca. Mogłabym powiedzieć nawet, że trochę się pogorszy po tej rozmowie. Trzymajcie się :) Luna.